Kunst verkopen - De wetten van de vraaggestuurde markt

Een voorbeeld ter verduidelijking

Stel we wonen in een gebied waar uitsluitend vegetariërs leven...Dan vestigen zich 10 slagers in het gebied die allemaal beweren dat ze het beste vlees hebben. Geen van hen verkoopt iets. "Gelukkig", denkt iedere slager "die anderen verkopen ook niets dus het ligt gelukkig niet aan mij..."

Een absurd voorbeeld? Misschien. Maar lees voor de vegetariërs nu eens mensen die best kunst willen kopen maar niet tegen elke prijs. En lees voor de slager nu eens een kunstenaar of galerie...

Wordt het dan een beetje herkenbaar? Kunstenaars die wel verkopen (Ja, die zijn er ook) hebben een paar zaken gemeen:

1. ze richten zich op de smaak van het grote publiek. Dat betekent herkenbare situaties, landschappen, dieren en andere dingen die dat grote publiek leuk vindt.

2. hun werken passen in een draagtasje... Dat zorgt er voor dat het werk te betalen is, niet teveel ruimte aan de muur inneemt. Een groot schilderij vraagt nu eenmaal een forse ruimte om tot zijn recht te komen. En de doorsnee Nederlandse vinexwoning is niet echt op het vertonen grote objecten in flinke ruimtes ontworpen.

3. Over de prijs van het kunstwerk moet de koper niet te lang na behoeven te denken. Dat betekent dat het kunstwerk in een prijsklasse moet zitten waar men aan gewend is bij het boodschappen doen. Dan denk aan de kosten van kleding, een volle boodschappenkar bij de supermarkt en dergelijke. Voor veel mensen praten we dan over prijzen van rond de 100 tot 150 euro maximaal. Als we praten over bedragen die men slechts af en toe uitgeeft (bijvoorbeeld voor een groter apparaat) dan komen we in de prijsklasse waar men over na gaat denken...Waar men rond gaat kijken en vergelijken. Een wasmachine of een flatscreen koopt men niet in een opwelling. Een kunstwerk in die prijsklasse koopt men ook niet op die manier.

4. Wat goed verkopende kunstenaars vaak niet schilderen zijn: portretten van onbekende personen, stillevens (ook daar is de markt erg klein voor), modellen en abstract of anderszins onherkenbaar. Dit werk wordt als vrijwel onverkoopbaar gezien. Abstract heeft alleen in hele grote formaten een eigen doelgroep, zoals eerder gezien.

Een galerie die dit soort werk in zijn collectie opneemt is redelijk zeker van een acceptabele omzet vanuit het normale publiek. Hij kan dan wat ander werk opnemen om de mensen die dan wel binnen komen te laten wennen aan "moeilijker" kunst als abstract. Overigens kan hij dan ook de hoon van anderen over zich heen verwachten, omdat men op deze manier geld wil verdienen.

Kortweg kunnen we de aanpak van deze kunstenaars samenvatten met het feit dat ze inspelen op de vraag van de koper én, heel belangrijk, op het gebruikelijke gedrag van de koper.

Veel kunstenaars gaan zich na het lezen van het voorgaande afvragen of hij dit weblog niet weg moet leggen of er nog iets veel drastischers mee moet doen. Want moet een kunstenaar dan alleen nog maar werk maken dat de massa mooi vindt? Nee, natuurlijk niet. Daar kan hij of zij gewoon mee doorgaan. Maar er komt nu wel brood op de plank, ook zonder subsidies en uitkeringen.

Met goed verkoopbaar werk kan men ook gemakkelijker de boer op om te exposeren, ook op minder gebruikelijke locaties. En dat vergroot de naamsbekendheid en de kans op verkopen. Geen mens hangt zijn ruimte vol met onverkoopbaar materiaal. En na een paar exposities weet iedereen wat wel en niet te verkopen is.

Een positief bijeffect is dat men nu ook gemakkelijk moeilijker verkoopbaar materiaal aan het grote publiek kan laten zien. En daar gaat weer een educatieve werking van uit.

Wat we nu in ons verhaal nog missen is het wondermiddel van de moderne tijd. Internet en de sociale media. Is daar dan niets mee te doen? Want in het voorgaande ontbreekt het eigenlijk nog volledig...