Komt een schilderij bij de dokter...

Over exposeren in wachtkamers etc.

Je hoort en ziet het steeds meer: Exposeren in wachtkamers van dokterspraktijken, exposeren in ziekenhuizen etc. Het is redelijk populair bij de medische stand omdat het op een voordelige manier de kale, meestal steriel witte muren van een broodnodig kleurtje voorziet. En kunstenaars zien er een manier in om hun kunst aan de man te brengen, iets wat in deze moeilijke tijd voor kunst verkopen toch al behoorlijk lastig is.

Er zijn verschillende bemiddelaars in deze wereld actief. Uiteraard met een goed verhaal naar de kunstenaar. Maar het is de vraag of die verhalen nu wel zo juichend moeten zijn.

Het publiek in dergelijke ruimtes is behoorlijk divers. Natuurlijk zullen er kunstliefhebbers tussen zitten maar de kans is groot dat zij vanwege een al dan niet ernstige kwaal in de ruimte zitten en niet om eens uitgebreid van de tentoongestelde kunstwerken te komen genieten.

Mensen in wachtkamers zijn ziek. Of ze begeleiden een zieke. Anders zaten ze daar niet. Het laatste waar zieke mensen op zitten te wachten zijn moeilijke, sombere schilderijen of werken "met een boodschap". Goede kunst roept emoties en associaties op. En het gevaar dat die associatie in een dergelijke omgeving negatief is, is groot.

Wat dan natuurlijk wel kan werken zijn dus fleurige en kleurige kunstwerken, bij voorkeur abstract zodat niemand zich een buil kan vallen over hetgeen erop afgebeeld is. Of stillevens en bloemen. Die geven ook niet al te veel aanstoot. Een stilleven met een schedel is dan wellicht iets te confronterend, dus dat liever niet doen.

De kans dat iemand die uit de spreekkamer komt teruggaat naar de wachtkamer om nog eens naar dat mooie schilderij te gaan kijken dat daar hing is niet groot. Men is ofwel opgelucht ofwel gedeprimeerd, afhankelijk van de van de arts ontvangen boodschap.

En men wil naar huis. Mensen in wachtkamers willen naar huis. Zo leuk is het soms zeer lang zitten te wachten, bladerend in een "Libelle" van april 2007 en een gescheurd nummer van "arts en auto" nu ook weer niet.

Kortom, het is leuk als ze je als kunstenaar vragen om de sombere boel wat op te komen vrolijken met je kunstwerken, maar verwacht geen verkopen. Daar is het gewoon het publiek niet naar. En de stemming van dat zelfde publiek is er niet naar.

En de naamsbekendheid dan? Hoeveel mensen zouden na een indringend gesprek met een arts de naam die onder het schilderij stond (als het er al staat, meestal niet) nog herinneren?

Het grote voordeel ten opzichte van bijvoorbeeld het exposeren in hotels is dat het er hier allemaal wat rustiger en gedisciplineerder aan toe gaat. En de kans dat de kunstwerken ooit weer onbeschadigd retour komen is aanzienlijk groter.

Kortom, exposeren in ziekenhuizen en wachtkamers moet je uit een vorm van menslievendheid doen. Meer niet. Vaak geven locale kranten er nog wel enige aandacht aan. En dat is dan meegenomen qua exposure.